Ik weet nog precies hoe ik je zeven jaar geleden achter het behang wilde plakken toen je in onze Tsjechische hotelkamer een festijn van vruchtenhagel aangericht had. Nu zit ik met tranen in mijn ogen naar je gouden WK-tijdrit te kijken. Geen idee waarom ik zo emotioneel ben en vooral zo trots. Verrast ben ik zeker niet. Deze column had ik ook een dag voor de tijdrit kunnen schrijven. Of op 1 januari van dit jaar. Ellen, dit is een loflied aan jou!

De jaarwisseling vierde ik met jou en Annemiek van Vleuten op Gran Canaria. En we vierden het goed, alsof we al wisten wat voor mooie dingen er dit jaar in het verschiet lagen. Maar we waren er op trainingskamp en daarom werkten we op nieuwjaarsdag gewoon weer een training van een uur of vier af. Alhoewel die van jou ook wel vijf uur heeft kunnen duren aangezien je de laatste jaren geswitcht bent van de renster die als eerste terug is bij het hotel naar een renster die altijd nog een lusje extra moet rijden (bijna nog irritanter dan die hagelslag van vroeger). Zo ben je ook verandert van een giechelende tiener die op trainingskamp eerst pakken koek kocht bij de supermarkt om ze vervolgens weer in te leveren bij de bondscoach (en daarna stiekem toch op te gaan eten), naar een zeer professionele en serieuze renster die in de tussenliggende jaren heeft geleerd hoe ze het maximale uit haar sterke lichaam kan halen. Net zoals je in je beginjaren al rode vlekken kreeg bij het zien van een berg en Giro-ritten overleefde met hulp van de motoren, tot een renster die nu ereplaatsen behaald in koersen die serieus bergop gaan. Het zou gemakkelijk zijn om te zeggen dat ik zeven jaar geleden al wist dat jij ooit Wereldkampioen zou worden. Dat zou echter een leugen zijn. Natuurlijk had je als junior al de potentie. Niet voor niets wist je in de afgelopen jaren wat prijsjes binnen te slepen. Nederlands, Europees en zelfs al Wereldkampioen op de baan en ploegentijdrit. Maar de volledige toewijding waarmee jij je het laatste jaar op die tijdrit hebt gestort is indrukwekkend. Je kon in 2006 niet meteen bij de Elite-vrouwen debuteren met een regenboogtrui, zoals je generatiegenoot Marianne Vos, maar je had de afgelopen jaren nodig om je te ontwikkelen. Daarom is die regenboogtrui die nu om jouw schouders hangt nog mooier. En ik heb een vaag vermoeden dat je dit snelpak met heel veel overtuiging gaat tonen het komende jaar en hopelijk de komende jaren. Want hoewel je standaard overal tien minuten te laat bent, ben je op de tijdritfiets toch altijd strak op tijd!

Waarom heb ik zo’n respect? Jij bent het bewijs dat een ongeorganiseerd warhoofd met een wetenschappelijke, soms zelf wiskundige, precisie perfect samengaat zodat je je allergrootste doel op een verpulverende manier wist te verwezenlijken. En ik heb het allemaal zien gebeuren, daar mag ik best een paar waterige oogjes van krijgen toch?